دلبستگی نماند به وارستگی مرا
وارستگی مباد ز دلبستگی مرا

آسودگی به شربت مرگم علاج کرد
دشمن طبیب گشت درین خستگی مرا

کردم ز عشق شکوه تلافی نمی‌شود
سوزند اگر به آتش وارستگی مرا

روزی که جامه بر قد احباب دوختند
عشقت قبول کرد به شایستگی مرا

ترسم ز نازکی شکند شیشه دلم
در بر کش ای نسیم به آهستگی مرا

قدسی روم طفیل حریفان به بزم او
هرگز نخواند یار به دانستگی مرا