جانِ من و عقلِ من و هوشِ من
هر سه به یک ره شده فرتوشِ من

صاعقۀ عشق درآمد بسوخت
خوابِ من وخوردِ من و توشِ من

بر رهِ امید و ندای نجات
چند بود چشمِ من و گوشِ من

ساقیِ خم خانۀ وحدت کجاست
تا بنهد بر کفِ من نوشِ من

تا نکند دوست نظر ضایع است
سعیِ من و جهدِ من و کوشِ من

آه که نتوان به کسی باز گفت
زآن که ببرده‌است زمن هوشِ من

سروِ روانی که نگنجد ز قدر
در همه عالم نه در آغوشِ من

قدرِ من امروز چه دانی که قدر
باز ندانی ز شبِ دوشِ من

عیبِ نزاری چه کنی کاین عَلَم
عشق ز مبداء زده بر دوشِ من