۲۳۰ بار خوانده شده

شمارهٔ ۳۲۴ - وله ایضا

ایا حرّی که دستت گاه بخشش
چو ابر بهمنست از سیم پاشی

شکاری کرده ام امروز زیبا
چنان کز سیم سروی بر تراشی

ولیک از شرم رویم می نماید
از آن تارک که خود دانی تحاشی

گرم تو یک صراحی می فرستی
ز روی دوستی و خواجه تاشی

فتوحی کم از وگردد میِسر
چنان باشد که تو خود داده باشی
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۲۳ - وله ایضا فی مذمة الدّنیا
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۲۵ - ایضاً له
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.