۲۲۴ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۷۶ - ایضا له

سرورا عرضها نمی باید
که به دست سخن بسوده شود

شعر آیینه ییست کاندر وی
صورت حالها نموده شود

هر کجا تخم مردمی کارند
خوشۀ شکر از آن دروده شود

زنگ این ننگ از صحیفه نام
نه همانا که خود ز دوده شود

هر که از شاعران طمع دارد
به کدامین زبان ستوده شود؟

بس که نا گفتنی شود گفته
هر کجا این سخن شنوده شود

هیچ عاقل به خویش نپسندد
هر چه از مال ما ربوده شود

هست نقصان عرض و وصمت جاه
مال کز سیم ما فزوده شود

زشت نبود که آن که کان دارد
به گدایی به خاک توده شود

چه گشاید ترا از آن صندوق
که به حرف هجا گشوده شود
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۵ - وله ایضاً
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۷ - ایضاً له
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.