ترسم آن نوش ز لب کم سخنی
در زبانها فتد به بی دهنی

زاهد ار بیند آن دو لعل چو می
ساتکینی کشد برو سه منی

رنگ و بوی از رخ و خطش گیرد
دیبۀ چین و نافه ختنی

ای که از چهره ماه بر فلکی
وی که از قدّ سرو در چمنی

با چنین چشم و روی و لب که تراست
با گل و نرگس و سمن بزنی

از رخ و غمزه خنجر و سپری
آفتابی تو یا گل و سمنی

چون خرامی بگاه آمد شد
فتنۀ صد هزار مرد و زنی

بی میانی، چرا کمر بندی
تا مرا در غلط همی فکنی

پشت مشک و بنفشه بشکتی
آخر این زلف برکه می شکنی؟

گر چه در زلف تست جای دلم
در میان دل غمین منی

تا بدانی که از لطافت و حسن
هم تو در بند زلف خویشتنی