من نه آنم که ز کویت بجفا بر گردم
یا ز عشق تو بصر گونه بلا برگردم

بیقینم که چو زلف تو نیاید بکفم
نافه یی، گر بهمۀ چین و خطا برگردم

جان شود قالب من و تو بر تو کر یک دم
بسر کوی تو چون باد صبا بر گردم

قبلۀ جان منسست آن خم ابروی بطاق
زان نماز آورم او را که سزا برگردم

من و برگشتن ازین قبله؟ که می فرماید؟
رخصتی بایدم از خطّ تو تا برگردم

لطف از آن افزونتر؟ صورت از آن موزون تر؟
دل ازین پرخون تر؟ ایمه چرا برگردم؟

زلف و روی و لب و دندان و خط و خالش بین
با کجا عشق نبازم؟ ز کجا برگردم؟

گر بشمشیر جفاهام پی جانم بزنی
حاش لله که بجز گرد وفا برگردم

گر تو دشنام و جفاهام از آن می گویی
تا چو سخت آیدم از کوی شما برگردم

از تو ما را طمع کشتن و خون ریختن است
نیست ممکن که بدشنام و جفا برگردم