گل رخت به باغ در فکندست
وز چهره نقاب بر فکندست

بر راه صبا ز شکل غنچه
صد صرّۀ پر ز زر فکندست

اسباب نشاط و عیش عالم
نوروز به یک دگر فکندست

شد تشنه به خون لاله سوسن
زین روی زبان به در فکندست

چون نافۀ مشک نا رسیده
لاله همه کوه و در فکندست

آمیخته خون و مشک با هم
بی قیمت و بی خطر فکندت

آهویی رمیده گویی آن را
از ترس به رهگذر فمندست

آب دهن سحاب نرگس
در دیده ی بی بصر فکندست

بلبل ز قدوم گل در اطراف
آوازۀ شور و شر فکندست

از آب سنان کشیده سوسن
وز آتش گل سپر فکندست

ز اندیشه به خویشتن فرو شد
تا بر رخ گل نظر فکندست

گویی همه شب شراب خوردست
نرگس که چو مست سرفکندست

نی نی که ز شرم چشم یارم
خود را به خراب در فکندست