۲۹۷ بار خوانده شده

شمارهٔ ۶۶۶

هلال ابروانش بین مقوّس
کشیده گرد مه خطی مطوّس

به هم دادند ما را اتّصالی
ز بدوِ فطرت ارواحِ مجّنس

ترا بر طاق جان من نشاندند
چو می‌بستند این طاق مقرنس

نه آن مستم ز چشم پرخمارت
که دارم روی هشیاری ازین پس

خبر افسرده را از سوختن نیست
ندارد آتش عاشق مهوّس

ولی‌عهدِ محبّت عاشقانند
ندادند این ولایت را به هرکس

شبان تا روز در بیغولهٔ درد
اگرچه دوستان داری مجلّس

نداری سوزناکی چون نزاری
خیالت شاهد حال است بر رس

اگر گویی نزاری بندهٔ ماست
مرا در هر دوعالم این شرف بس
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۶۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۶۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.