گر یار نگارینم در من نگرانستی
بار غم و رنج او بر من نه‌ گرانستی

ور غمزهٔ غمارش رازش نگشادستی
از خلق جهان رازم همواره نهانستی

گویی چو بهشتستی آراسته و خرم
گر دوست به کوی من گه‌گه گذرانستی

ای کاش که قوت من بودی ز دو یاقوتش
تا بر سر او چشمم یاقوت نشانستی

ای کاش که از بزمم غایب نشدی هرگز
تا بزم من از رویش چون لاله ستانستی

رخسار چو ماه او بگرفت ز خط هاله
گر مه نگرفتستی آن خط نه چنانستی