۲۵۴ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۴۱۰

ناگاه اگر ز ما سخنی گوش می کنی
یک لحظه ناگذشته، فراموش می کنی

گویی بدیگران سخن، اما چو من رسم
تا نشنوم حدیث تو، خاموش می کنی

یک روز هم بمجلس ما چهره برفروز
تا چند باده با دگران نوش می کنی؟

دست مرا بگیر، که از پا فتاده ام
با دیگران چه دست در آغوش می کنی؟

گوش رضا بقول هلالی نمی نهی
گویا حدیث مدعیان گوش می کنی
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۰۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۱۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.