یار آمد و من طاقت دیدار ندارم
از خود گله ای دارم و از یار ندارم

شادم که: غم یار ز خود بی خبرم کرد
باری، خبر از طعنه اغیار ندارم

گفتم: چو بیایی، غم خود با تو کنم شرح
اما چه کنم؟ طاقت گفتار ندارم

لطف تو بود اندک و اندوه تو بسیار
من خود گله اندک و بسیار ندارم

گو: خلق بدانند که من رندم و رسوا
از رندی و بدنامی خود عار ندارم

بی قیدم و از کار جهان فارغ مطلق
کس با من و من هم بکسی کار ندارم

حال من دل خسته خرابست، هلالی
آزرده دلی دارم و غم خوار ندارم