بهر که قصه ی دل گفته ام دلش خونست
توهم مپرس ز من، تا نگویمت چونست

منم، که درد من از هیچ بی دلی کم نیست
تویی، که ناز تو از هر چه گویم افزونست

مگو که: خواب اجل بست چشم مردم را
که چشم بندی آن نرگس پر افسونست

همای وصل تو پاینده باد بر سر من
که زیر سایه ی او طالعم همایونست

کنون که با توام، ای کاش دشمنان مرا
خبر دهند که لیلی به کام مجنونست

طبیب، گو: به علاج مریض عشق مکوش
که کار او دگر و حال او دگرگونست

هلالی، از دهن و قامتش حکایت کن
که این علامت ادراک طبع موزونست