جان من، الله الله! این چه تنست؟
نه تن تست، بلکه جان منست

این که گل در عرق نشست و گداخت
همه از انفعال آن بدنست

صد سخن گفتمت، بگو سخنی
کین همه از برای یک سخنست

هست دشنام تلخ تو شیرین
چون نباشد؟ کزان لب و دهنست

یک شب از در درآ، که ماه رخت
شمع بزم و چراغ انجمنست

پیش روی تو شمع در فانوس
هست آن مرده ای که در کفنست

کشتی و سوختی هلالی را
هر چه کردی به جای خویشتنست