۳۵۲ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۲

من کیم بوسه زنم ساعد زیبایش را؟
گر مرا دست دهد بوسه زنم پایش را

چشم ناپاک بر آن چهره دریغست، دریغ
دیده ی پاک من اولیست تماشایش را

ناز می بارد از آن سرو سهی سر تا پا
این چه نازست؟ بنازم قد و بالایش را

خواهم از جامه ی جان خلعت آن سرو روان
تا در آغوش کشم قامت رعنایش را

جای او دیده ی خون بار شد، ای اشک، برو
هر دم از خون دل آغشته مکن جایش را

هیچ کس دل به خریداری یاری ندهد
که به هم بر نزند حسن تو سودایش را

زان دو لب هست تمنای هلالی سخنی
کاش، گویی که بر آرند تمنایش را
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.