بی تو ای گل، در این شام تاری
دامنم پرگل از اشک و خون است

دیدگانم به شب زنده داری
خیره بر مجمری لاله گون است

من خموشم ز افسرده جانی
شعله سرگرم آتش زبانی

با من این آتش تند و سرکش
داستانها سراید ز خویت

شعله زرد و لرزان آتش
ماند ای گل به زرینه مویت
زلف زرین تو شعله رنگ است
با دلم شعله آسا به جنگ است

رفتی از کلبه من به صحرا
لب فروبسته از گفت و گویی

بوی گل بودی و بوی گل را
باد هر دم کشاند به سویی
امشب ای گل به کوی که رفتی؟
دامن افشان به سوی که رفتی؟

رفتی و از پس پرده اشک
محو رخساره آتشم من

گرچه سوزد دل از آتش رشک
با همه ناخوشی ها، خوشم من!
عشق بی گریه شوری ندارد
شمع افسرده نوری ندارد

در دل تنگ من آتش افروخت
عشق آتش فروزی که دارم

ناگهان همچو گل خواهدم سوخت
آتش سینه سوزی که دارم
سوزد از تاب غم پیکر من
تا چه سازد به خاکستر من

شمع غم با همه خانه سوزی
نور و گرمی دهد جان و تن را

هر کجا آتشی برفروزی
روشنایی دهد انجمن را
عشق هم آتشی جان گداز است
روشنی بخش اهل نیاز است

پیش آتش از آن ماه سرکش
شکوه راند زبان خموشم

وز دل گرم و سوزان آتش
حرف جان سوزی آید به گوشم
کای گرفتار آن آتشین روی
آتشین رو بود آتشین خوی

شکوه از سردی او چه رانی؟
کاین بود آخر کار آتش

قصه سوزش دل چه خوانی؟
سوزد آن کو شود یار آتش
گاه سرد است و گه آتشین است
خوی هر آتشین چهره این است

می گرایی چو آن گل به سردی
کم کم ای آتش نیم مرده

چون به یک باره خاموش گردی
وز تو ماند ذغالی فسرده
گیرم آن را و طفلانه صدبار
نام آن گل، نویسم به دیوار