سخن ز آسمان‌ها فرود آمده‌ست
بر اقلیم جان‌ها فرود آمده‌ست

بود تابش ماه و مهر از سخن
بود گردش نه سپهر از سخن

سخن مایهٔ سحر و افسو بود
به تخصیص وقتی که موزون بود

زدم عمری از بی‌مثالان مثل
سرودم به وصف غزالان غزل

نمودم ره راست عشاق را
ز آوازه پر کردم آفاق را

به قصد قصاید شدم تیزگام
برآمد به نظم معمام نام

ز بی‌چارگی‌ها درین چارسوی
به قول رباعی شدم چاره‌جوی

کنون کرده‌ام پشت همت قوی
دهم مثنوی را لباس نوی

کهن مثنوی‌های پیران کار
که مانده‌ست از آن رفتگان یادگار،

اگرچه روان‌بخش و جان‌پرورست
در اشعار نو لذت دیگرست

دل نونیازان کوی امید
خط سبز خواهد نه موی سفید

دریغا که بگذشت عمر شریف
به جمع قوافی و فکر ردیف

کند قافیه تنگ بر من نفس
از آن چون ردیف‌ام فتد کار پس

نیاید برون حرفی از خامه‌ام
که نبود سیه‌رویی نامه‌ام