به حکم آنکه امت‌پروری را
شبان لایق بود پیغمبری را

ز یوسف با هزاران کامرانی
همی زد سر تمنای شبانی

زلیخا آن تمنا را چو دریافت
به تحصیل تمنایش عنان تافت

نخستین خواست ز استادان آن فن
که کردند از برایش یک فلاخن

رسن همچون خور از زر تافتندش
چو گیسوی معنبر بافتندش

زلیخا نیز می‌پخت آرزویی
که: گنجانم در او خود را چو مویی

چو نتوان بی‌سبب خود را در او بست
ببوسم گاه گاه‌اش ز آن سبب دست

دگر می‌گفت: این را چون پسندم
که یک مو بار خود بر وی ببندم؟

وز آن پس داد فرمان تا شبانان
رمه در کوه و در صحراچرانان

جدا سازند نادر بره‌ای چند
چو گردون چر بره، بی‌مثل و مانند

چو آهوی ختن سنبل‌چریده
ز گرگان هرگز آسیبی ندیده

زره‌سان پشمشان چون موی زنگی
ز ابریشم فزون در تازه‌رنگی

میان آن رمه یوسف شتابان
چو در برج حمل، خورشید تابان

زلیخا صبر و هوش و عقل و جان را
سگ دنباله‌کش کرده، شبان را

نگهبانان موکل ساخت چندی
که دارندش نگاه از هر گزندی

بدین‌سان بود تا می‌خواست کارش
نبود از دست بیرون اختیارش

اگر می‌خواست در صحرا شبان بود
وگر می‌خواست شاه ملک جان بود

ولی در ذات خود بود آن پری‌زاد
ز شاهی و شبانی هر دو آزاد