حکیمی نه بر صورت دلپسند
ز سرمایه حسن نابهره مند

ز حد تناسب برون پیکرش
به هم ناملایم ز پا تا سرش

قدی راست چون همت سفله پست
رخی همچو زلف بتان پر شکست

ز آسیب لنگیش پا پر خلل
ز نیروی گیراییش دست شل

ز قوت تهی حقه مشت او
به فرمان او نی یک انگشت او

فضولی بدو گفت دور از قبول
که ای طبع دانا ز شکلت ملول

بدین شکل ناخوش ز حکمت ملاف
ندیده کس از تیره گل آب صاف

هر آن میوه کش نیست خوش رنگ و بوی
ز شیرینی طعم او دست شوی

به چشم عنایت مشو ناظرش
که عنوان باطن بود ظاهرش

بخندید از آن هرزه گویی حکیم
بدو گفت کای هرزه گوی سلیم

ز من این هنر بس که جان کاستم
به نقش حقایق دل آراستم

مصیقل شد آیینه سان سینه ام
دو عالم مصور در آیینه ام

ز من یافت اجناس عالم نوی
شدم عالمی نو ولی معنوی

به تکمیل معنی که مقدور بود
قصور تکاسل ز من دور بود

چو تحسین صورت به تدبیر من
نیامد مزن طعن تقصیر من

به صنع از تو گر طعنه ای راجع است
به تحقیق آن طعنه بر صانع است

به این طعنه کم ده زبان را گشاد
مده خرمن دین و دانش به باد

بیا ساقی آن باده عیب شوی
که از خم فتاده به دست سبوی

بده تا دمی عیب شویی کنم
درون فارغ از عیب جویی کنم

بیا مطرب و پرده ای خوش بساز
وز آن پرده کن چشم عیبم فراز

که تا گردم از عیبجویی خموش
شوم بر سر عیب ها پرده پوش