ای ز تو ملک و ملک رفته ز دست
شتران فلک از ذوق تو مست

بیم آنست که این هفت و چهار
بگسلانند ز مهر تو مهار

در بیابان غمت روی نهند
جان شیرین به تک و پوی دهند

ای خوش آن رهرو از خود رسته
رقص دایم ز تو در پیوسته

زیر پایش چو کند پای ز سر
نشتر خار بود سبزه تر

خارج از دایره صلح و نزاع
کرده سر پی سپر راه سماع

ساز خاک قدمش جامی را
ببر از وی به دمش خامی را

جرعه جام فنایش بچشان
بر سر خوان وفایش بنشان

قید تقلید ز جانش بگشای
رشح حکمت ز زبانش بگشای

به نصیحت نفسش دار روان
باز کن گوش نصیحت شنوان