ای دلت شاه سراپرده عشق
جان تو زخم بلا خورده عشق

عشق پروانه شمع ازل است
داغ پروانگیش لم یزل است

بی قراری سپهر از عشق است
گرم رفتاری مهر از عشق است

خاک یک جرعه ازان جام گرفت
که درین دایره آرام گرفت

دل بی عشق تن بی جان است
جان ازو زنده جاویدان است

گوهر زندگی از عشق طلب
گنج پایندگی از عشق طلب

مرده خوان هر که نه از وی زنده ست
نیست دان هر چه نه زو پاینده ست

عشق هر جا بود اکسیرگر است
مس ز خاصیت اکسیر زر است

گونه چون زر عشاق گواست
کانچه شد گفته بود روشن و راست

عشق نی کار جهان ساختن است
بلکه نقد دل و جان باختن است

عشق نی دلق بقا دوختن است
بلکه با داغ فنا سوختن است

عاشق آن دان که ز خود باز رهد
نغمه ترک خودی ساز دهد

نه ره دولت و دنیا سپرد
نه سوی نعمت عقبی نگرد

قبله همت او دوست بود
هر چه جز دوست همه پوست بود

آنچه با دوست دهد پیوندش
شود از فرط محبت بندش

گر دمد خار ز پیرامن او
که سوی دوست کشد دامن او

بود آن خار به از گلزارش
عین راحت شمرد آزارش

وانچه از دوست حجابش گردد
بر رخ وصل نقابش گردد

گر چه خود مردمک دیده بود
پیش چشمش نه پسندیده بود

غم او شادی جانش باشد
نام او ورد زبانش باشد

گر به ذکرش گذراند همه سال
ننشیند به دلش گرد ملال

گوی گردد خم چوگانش را
سر نهد ضربت فرمانش را

نزند دم چو بگوید که بمیر
شود از جام اجل جرعه پذیر

نشود رنجه ز بد خوبی او
نزید جز به رضا جویی او

ترک خشنودی اغیار کند
به رضای دل او کار کند

خیره ماند چو جمالش بیند
لال گردد چو دلالش بیند

باشد از لذت صحبت رقصان
لیک شوقش نپذیرد نقصان

هر دمش حیرت دیگر زاید
هر نفس شوق دگر افزاید

گر چه در بحر بود کشتی وار
عاقبت خشک لب آید به کنار

هر نفس صد نفر از حور و پری
گر کند بر نظرش جلوه گری

کم فتد جانب آنها نظرش
نفرت افزون شود از هر نفرش

غنچه سان باشدش از روز بهی
دل پر از یار و ز اغیار تهی

نه چو نرگس که چو بگشاید چشم
بر همه خار و گلش آید چشم

گل همان در نظرش خار همان
نشود بهر گل از خار رمان

به رخ تازه گل و خشک گیاه
نکند جز به یکی چشم نگاه

نیست این قاعده عشق و وفا
نیست این لازمه صدق و صفا

یا مکن بیهده از عشق خروش
یا نظر زانچه نه معشوق بپوش