یوسف کنعان چو در زندان نشست
بر زلیخا آمد از هجران شکست

خان و مان بر وی چو زندان تنگ شد
سوی زندان هر شبش آهنگ شد

گفت با او فارغی از داغ عشق
ناچشیده میوه ای از باغ عشق

چند ازین بستانسرای نازنین
چون گنهکاران شوی زندان نشین

گفت باشد از جمال دوست دور
عرصه آفاق بر من چشم مور

ور کنم با او به چشم مور جای
خوشترم باشد ز صد بستانسرای