قطره ای از تموج دریا
در زمستان فتاد بر صحرا

خویش را منجمد ز شدت برد
هستی مستقل توهم کرد

لیکن از هر کسی و هر جایی
می شنید اینکه هست دریای

کرد از موج و شبنم و باران
بر وجودش اقامت برهان

گر چه از روی عقل برهان گفت
بود صد شک درون جانش نهفت

آری از سنگلاخ وهم و خیال
کس نرسته به پای استدلال

فلسفی عمرها نهاد اساس
دانش خویش را ز فکر و قیاس

به کف از بهر وزن کردن آن
از قوانین منطقش میزان

تا شناسد صحیح را ز سقیم
باز داند ولود را ز عقیم

کرد بسیاری از علوم و فنون
حاصل خویشتن به این قانون

ظن او آنکه از گمان رسته ست
همه در بار خود یقین بسته ست

لیکن آندم که بار بگشاید
جز متاع گمان برون ناید