گزین فخر دین ، آن شجاعی، که چرخ
مرو را بمردی قرینه ندید

بجام رضا همچو مردان مرد
شراب قضا بستد و در کشید

ز دار فنا شد بدار بقا
در آن خطه جای اقامت گزید

مپنداردا، هیچ کوته نظر
که آن شخص در زیر خاک آرمید

بلی ، از جهان فرومایه رفت
و لیکن بفردوس اعلی رسید

بپر سعادت چو روح الامین
بدین سقف زنگارگون بر پرید

چو از عیب هاجان او پاک باد
برون رفت ازین خاکدان پلید