مرا به قبله ی روی خود آشنایی بخش
زهر چه غیر تو باشد مرا جدایی بخش

هوای عشق تو بر سر زد این هوایی را
هوای های هویّت بدین هوایی بخش

ز ظلمت شب یلدای زلف خویش مرا
به نور طلعت رخشنده روشنایی بخش

اگر مراد تو حاصل به بی نوایی ماست
ز گنج فقر مرا گنج بی نوایی بخش

متاع کاسد ابن حسام کان سخن است
به آب تربیتش رونق روایی بخش