از دگر سو علی به نغمه نای
دل برانگیزد ای شگفت ز جای

دارد از جنس جنس دمدمه ها
آرد از نوع نوع زمزمه ها

می زند نای و تنگ می جوشد
به هوا روی عقل می پوشد

با دل خویشتن همی گوید
که غم از جان من چه می جوید

عشق و رنج محمد نایی
مر مرا گشت اینت رسوایی

چه زند آخر او را که من نزنم
اگر او هست مرد من نه زنم

دل چرا بیهده دژم دارم
نه ز کس دستگاه کم دارم

من به خانه چرا نه بنشینم
توبه با صلاح بگزینم

کار بی ورز و بی وبال کنم
کسب خویش از ره حلال کنم

که اگر سیم ها به سود دهم
نعمتی زین طریق زود نهم

باطن این گوید و به ظاهر باز
صد تضرع فزون کند ز آغاز

آنکه در حکم او بود شب و روز
برفشاند به روی گنبد گوز

آب بی روی وی نیارد خورد
پیش او هیچ از این نیارد کرد