ای پسر نیز مرا سنگدل و تند مخوان
تندی و سنگدلی پیشه تست ای دل و جان

گر مثل گویم چشم تو بماند به دگر
هر زمان دست گرستن کنی و دست فغان

دوش باری چه سخن گفتم با تو صنما
که چنان تنگدل و تافته دل گشتی از آن

به حدیثی که رود بند بر ابرو چه زنی
همچو گنگان نتوان بست بیکبار دهان

تو غلام منی و خواجه خداوندمنست
نتوان با تو سخن گفتن و با خواجه توان

خواجه سید ابوبکر حصیری که بدو
شادمانست شب و روز خداوند جهان

آفتاب ادبا بار خدای رؤسا
مهتر نیکخوی نیکدل و نیک جوان

تا زمانست و زمینست به فضل و به هنر
نه چنو دید زمین و نه چنو دید زمان

چون گه رادی باشد بر او ابر بخیل
چون گه مردی باشد بر او شیر جبان

گر چه در موکب او رایت سالاری نیست
آلت و عدت آن داد مراو را سلطان

رایت از بهر نشان باید و در موکب او
بیست چیزست به از رایت منصور نشان

مهد بر پیل کشیدن ز پس موکب او
به شرف بیشتر از رایت بهمان و فلان

خواجه در مجلس بر تخت نشسته برشاه
دیگران زیر، کنون مرتبت خواجه بدان

دگران را بر او خدمت او نیست مگر ؟
مگر اینجا چه کند کاین نه حدیثیست نهان

خواجه آن گاه بدو میل همی کرد که داشت
میل کردن سوی او نزد شه شرق زیان

نبود چاره حسودان لعین را ز حسد
حسد آنست که هر گز نپذیرد درمان

از حسودان حسد و از ملک شرق نواخت
از ملک یاری و از خواجه دهرست امان

اینهمه فضل خدایست خدایا تو به فضل
همچنان دار مر اورا و به نهمت برسان

شادمان کن دل آن شاد کننده همه خلق
به بقائی که مر آن را نبود هیچ کران