ای گشته چو مجنونم در عشق تو افسانه
از بهر خدا رحمی با این دل دیوانه

پروانه صفت مائیم بر گرد رخت دایر
وز سوز و گداز ما هیچت غم و پروانه

آخر نگهی میکن بر حال من بیدل
چون گشت ز سودایت جان از همه بیگانه

تا دانه خالت را در رشته جان دیدم
ما را نبود کاری با سبحه صد دانه

وز عشق تو زآنسانم ، رسوای جهان جانم
خوانند به دستانم در مسجد و میخانه

تسبیح ز کف دادم، زنار نبندم نیز
جز رشته گیسویت گر رندم و مردانه

گر باده به کف آری خالد تو نه هشیاری
تا پیش نظر داری آن نرگس مستانه