الا ای جامه صبر از غمت چاک
ترحم ، قددنت للموت مرضاک

تو رفتی، لشگر جانهات در پی
فیاطوبی لروح کان یلقاک

به فرقم پای استغنا نهادی
بلندم ساختی الله ابقاک

به سوگند و عهودت دل نبندم
فان الرب بالاخلاف رباک

به فردوسم مخوان زاهد که بی او
لدی اهل النهی ماطاب طوباک

ز خاک ار لاله سان فردا برآیم
ترانی هکذا حیران سیماک

به مژگان می درد خالد پس از مرگ
تجاه اللحد حتی نال مثواک