دوش می گفت پیر ترسایی
یاد دارم ز مرد دانایی

کاندرین دور می پرستان را
نیست خوشتر ز میکده جایی

درد نوشان و کنج دیر مغان
خلق عالم به هر تماشایی

بر سر چار سوی خطه عشق
نیست خالی سری ز سودایی

زاهد و باغ خلد و ما و حبیب
هر کسی را بود تمنایی

ساقیا، زان قدح که می نوشی
جرعه ای ده به بی سر و پایی

خوش بود جام باده نوشیدن
خاصه از دست مجلس آرایی

در تردد گذشت عمر عزیز
همچو من نیست مختلف جایی

شد ز مهر تو ذره سان خسرو
هرزه گردی و باد پیمایی