مرا چند آخر از خود دور داری؟
دلم را در هم و رنجور داری

روا داری که با آن روی چو شمع
شب تاریک ما بی نور داری

میان داری چو زنبوران کافر
مژه کافرتر از زنبور داری

ز رسوایی مرنج، آخر محال است
که عاشق باشی و مستور داری!

بتی گر داری، از فردا میندیش
که در خانه بهشت و حور داری

تو آن سلطان خوبانی، نگارا
که همچون فتنه صد دستور داری

ز چندان دل که ویران کرده تست
چه باشد گر یکی معمور داری؟

چو آتش در زدی، باری همین بین
چنین باشد که خود را دور داری

معافی، گر نمی پرسی ز خسرو
که خوبی و دل مغرور داری