سحرگه به راهی گذر داشتم
دلی خوش چو باد سحر داشتم

سری پر غرور و تنی زورمند
روانی به امید و طبعی بلند

به راهم سگی کوچک آمد به پیش
سگی مانده دور از خداوند خویش

سگی بی‌خداوند و ویرانه‌گرد
نسنجیده در زندگی گرم و سرد

دلم را به دم لابه ای نرم کرد
به رفتار شیرین سرم گرم کرد

به ناگه یکی استخوان‌پاره دید
گرفتش به دندان و از پی دوید

به پیش اندرم تیز بشتافتی
زدی نیشی ار فرصتی یافتی

دگر باره با طعمه ی خویشتن
دویدی سراسیمه دنبال من

بدو گفتم: ای سگ تو آزاده‌ای
به دنبال من از چه افتاده‌ای

تو ای برتر از من به ارزندگی
به گردن منه رشته ی بندگی

به گیتی تو را مادر،آزاد زاد
چرا بایدت سر به زنجیر داد

چو خود استخوان جویی و خود خوری
چه منت ز مولایی من بری

برو جان من عزت اندیش باش
سگ من چرایی؟ سگ خویش باش

سرانجام گشت از بد اختران
نصیحت‌گر سگ، سگ دیگران