ای آمده جان هر شکسته
می ده ز شکسته بر شکسته

نشکسته ام از تو هیچ عهدی؟
ای عهد ببسته بر شکسته!

کم کرده درست هیچ عاشق
وصفی ز لبت، مگر شکسته

گل خنده لعل شکرینت
قدر گل و گل شکر شکسته

تا طوق سگ تو سازد ایام
عشاق ترا کمر شکسته

نشکسته به هیچ زر ز تو کس
الا که به روی زر شکسته

دریاب که خسرو از هویت
مانده ست چو مرغ پر شکسته