در خون منم، ای صنم، نشسته
وز عشق تو در الم نشسته

مانند تو دلبری به خوبی
در ملکت حسن کم نشسته

آن ابروی شوخ دلربایت
بگرفته دل و به خم نشسته

هر کس به مقام و منزل خویش
در کوی تو چون سگم نشسته

ای صوفی بی صفا به محراب
چون مردم بی ندم نشسته

خسرو به حریم عشق فارغ
از زمزم و از حرم نشسته