جانا، گذری به بوستان کن
باده خور و رخ چو ارغوان کن

جان ها که گرانست نرخ ایشان
یک بار بخند و رایگان کن

از غمزه روانه کن خدنگی
یک جان مرا هزار جان کن

گر می کشیم ز کس چه پرسی؟
چیزی که ترا خوش آید، آن کن

زن در دل خسرو آتش، اما
خود را ز میانه بر کران کن