گل به تماشای چمن می رود
باد به گلگشت سمن می رود

آینه گشته ست ز عکس سمن
آب که در زیر سمن می رود

دوش شنیدم که به هر مجلسی
از دهن غنچه سخن می رود

وقت بهار آمد و ایام گل
آه که یار از بر من می رود

راحت روح است رخش، چون کنم
روح دل و راحت تن می رود

عهد شکسته ست و به هنگام صبر
آن صنم عهد شکن می رود

خسرو دلسوخته را در غمش
عمر در اندوه و حزن می رود