من بنده آن روی که دیدن نگذارند
دیوانه زلفی که کشیدن نگذارند

از تشنگیم شعله زنان سینه و از دور
شربت بنماید و چشیدن نگذارند

چون زیستنی نیستم، ار بینم و ار نی
ای دوست، چه وقت است که دیدن نگذارند؟

صد دیده و دل منتظر تیر تو، فریاد
کش با من بیچاره رسیدن نگذارند

یارب، چه عذابی ست برین مرغ گرفتار؟
بسمل نپسندند و پریدن نگذارند

گفتم سخنی بشنوم و جان دهم اکنون
محروم بمیرم، چو شنیدن نگذارند؟

صد چاک شده سینه و صد پاره شده دل
این بی خبران جامه دریدن نگذارند

امروز صبا از جگرم بوی گرفته ست
زنهار کزان سوش وزیدن نگذارند

صد خار جفا خورد ز هجران تو خسرو
آه، ار گلی از روی تو چیدن نگذارند