گیرم که نیست پرسش آزادگان فنت
کم زانکه گاه آگهیی باشد از منت

خورشیدوار یک نظری کن که بر درند
سرگشته صد هزار چو ذرات روزنت

ترکی و بهر رزم زره نیست حاجتت
بس باشد آب دیده عشاق جوشتت

تو دانی و کسان، بحلت باد خون من
باری ز بار من بود آزاد گردنت

افتادگان که بر سر کویت شدند خاک
دامن کشان مرو که نگیرند دامنت

تو آفتاب حسنی و من در شب فراق
وین تیره روزیم شده چون روز روشنت

مردم ازین هوس که چو جان در برت کشم
کز جانست زنده هر کس و جان من از تنت

پیکان درون دل مکن، ای پندگو، زیان
نی خار پاست اینکه برآید به سوزنت

بهر خدای چهره ز نامحرمان بپوش
خسرو بس است بلبل نالان به گلشنت