گیرم که می نیرزم من بنده همدمی را
آخر به پرسشی هم جاییست مردمی را

غمزه زنان چنین هم بی رحم وار مگذر
دانی که هست آخر جانی هر آدمی را

آن دم که من به یادت میرم به گوشه غم
روح اللهم نباید از بهر همدمی را

از جان خویشتن هم رازت نهفته دارم
زیرا که می نشاید بیگانه محرمی را

از شاخ عیش ما را برگی نماند برجا
گویی خزان در آمد گلزار خرمی را

با هر غمی که آید راضی شو، ای دل، آن را
ما را نیافریدند از بهر بی غمی را

زان ره که تو گذشتی چون سرو خوش خرامان
خسرو به یاد پایت می بوسد آن زمی را