هذ اغزال هلال السمآء مضناکی
غد الغزالة فی العشق من حیاراکی

ز شوق روی تو گردید گل گریبان چاک
شقیق احمر ذوالکی بعض قتلاکی

ز آهوان نه همین صید اهل دل کردی
سلبت مهجة اهل التقی و لثنا کی

امام شهر بمحراب خود بخود گویاست
بحاجبیک بان صار بعض صرعاکی

همین نه ماه گرفت از فروغ مهر رخت
ذکاء یقتبس النور من محیاکی

ز تار زلف دو تا گر مرا شب تاری است
صباحی اسفر لیلای من ثنایاکی

ز دیده خون رودم محرم دو دیده رود
فدع یودع یا دمع طرفی الباکی

صبا ز دیدهٔ دل گویمت چسان هیهات
وهل اعبر یالروح عنک حاشاکی

گل مراد برآید مرا توچون ببر آئی
اشم نکهته و رد التثم فآکی

اگرچه ورد زبان ورد سوسن و سمن است
فانت قصد ضمیری و کل اسماکی

ز بخت بد چو به بیداریم از او محروم
فلیت عند رقادی سمحت رؤیاکی

ز دوست چشم امید این بود که دید اسرار
سمعت فیه اقاویل کل افاکی