پرده بردار ز رخ، چهره‏گشا ناز بس است
عاشق سوخته را دیدن رویت هوس است

دست از دامنت ای دوست، نخواهم برداشت
تا من دلشده را یک رمق و یک نفس است

همه خوبان برِ زیبایی‏ات ای مایه حُسن،
فی‏المثل، در برِ دریای خروشان چو خس است

مرغ پر سوخته را نیست نصیبی ز بهار
عرصه جولانگه زاغ است و نوای مگس است

داد خواهم، غم دل را به کجا عرضه کنم؟
که چو من دادستان است و چو فریاد رس است

این همه غلغل و غوغا که در آفاق بوَد
سوی دلدار، روان و همه بانگ جرس است