اَدِرْ کَأًسی وَ دَعْنی عَنْ فُنُونی
جُنِنْتُ فَلا تُحَدِّثْ مِنْ جُنُونی

نه چون مانده‌‌‌‌ست ما را، نی چگونه
نَدانَم تو دِلاراما که چونی

رَأَیْتُ النّاسَ لِلدُّنْیا زَبونًا
وَ ذُقْتُ الْعِشْقَ فَالدُّنیا زَبُونی

مَتَرس از خَصْم و تو فارغ‌‌ همی‌باش
که عاشق هست آن بَحْرِ فُزونی

فَما لِلْخَلْقِ یا صاحی ظُهُوری
وَ ما لِلْخَلْقِ یا صاحی کُمُونی

اگر عشقم دَرونْ آرام گیرد
کجا بینَنْدَم این خَلْقِ بُرونی

وَ مادامَ الْهَویٰ یُغْلی فُوادی
فَلا تَطْمَعْ قَراری اَوْسُکُونی

اَیا نَفْسِ مَلامَت گَر، خَمُش کُن
که هم تو در ضَلالَت رَهْنِمونی

ضَلالُ الْعِشْقِ یا صاحی حَلالی
خَرابُ الْعِشْقِ یا صاحی حُصُونی

زِهی کَشتیِّ شاهانه که عشق است
که رانَنْدش دَرین دریایِ خونی

فَتَبْریزٌ وَ شَمْسُ الدّینِ قَصْدی
اُنادیهِمْ، خُذُونی اَوْصِلونی