اَیْنَ طَریقُ دارِهِمْ یا سَنَدی وَ سَیِّدی
اِهْدِ اِلیٰ وِصالِهِمْ، ذُبْتُ مِنَ التَّباعُدِ

ای کِه به قَصدْ نیم شب بَسته نِقاب آمدی
آن همه حُسن و نیکویی نیست مُناسبِ بَدی

یافِئَتی فَدَیْتُکُمْ فی اَمَلٍ اَتَیْتُکُمْ
قَدْ قَطَعَتْ وَسایِلی حیلَةُ قَوْلِ حاسِدِ

جانِ شَهان و حاجِبان، چَشم و چراغِ طالِبان
بی تو زِ جان و جا شُدم، تو زِ بَرَم کُجا شُدی؟

یا مَلِکَ الْا یا مِنِ، یا شَرَفَ الْاَماکِنِ
جِئْتُکَ کَیْ تُعیذَنی، سَطْوَةَ کُلِّ مُعْتَدی

یارِ سُرور و دولَتَم، خواجهٔ هر سَعادَتَم
لیک تو با همه جَفا، خوش‌تَر ازین همه بُدی

رَحْمَتُکُمْ مُحیطَةٌ، رَأْفَتُکُمْ بَسیطَةٌ
سادَتَنا، تَقَبَّلوا تَوْبَةَ کُلِّ عابِدِ

مَستِ میی‌ نمی‌شَوَم، جُز زِ شَرابِ اوَّلین
دِهْ قَدَحی، چه کَم شود از خُمِ فَضْلِ ایزدی؟

طَلْعَتُکُمْ بُدورُنا، بَهْجَتُنا وَ نُورُنا
ظَلَّ خَیالُ طَیْفِکُمْ دَوْلَةَ کُلِّ ماجِدٍ

ای دلِ خسته هان و هان، تا نَرَمی زِ سَرخوشان
پا نَکَشی زِ عاشقان، وَرْنه جُهود و مُرتَدی

قِبْلَتُنا خَیالُهُمْ لَذَّتُنا دَلالُهُمْ
یا سَنَدی، جَمالُهُمْ فِتْنَةُ کُلِّ زاهِدِ

قَدرِ وِصالَشان بِدان، یاد کُن آن که پیش ازین
هَمچو زنانِ تَعْزیَت بر سَر و رو‌‌ هَمی‌زَدی

خادَعَنی وَ غَرَّنی، هَیَّجَنی وَ جَرَّنی
نُورُ هِلالِ وَصْلِکُمْ مِنْ اُفُقٍ مُشَیَّدِ

ای دلِ مَستِ جُست وجو، صورتِ عشق را بگو
بر دو جهان خروج کُن، هرچه کُنی مُؤَیَّدی