۳۰۴ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۳۱۶۶

ای دلِ سَرمَست، کُجا می‌پَری؟
بَزمِ تو کو؟ باده کجا می‌خوری؟

مایهٔ هر نَقْش و تورا نَقْشْ نی
دایهٔ هر جان و تو از جانْ بَری

صد مَثَل و نام و لَقَب گفتَمَت
بَرتَری از نام ولَقَب، بَرتَری

چون که تورا در دو جهان خانه نیست
هر نَفَسی رَخت کجا می‌بَری؟

نَقْدِ تورا بُردم من پیشِ عقل
گفتم قیمت کُنَش ای جوهری

صَیر فیِ نَقْدِ مَعانی تویی
سُرمه کَشِ دیدهٔ هر ناظِری

گفت چه دانَم، بِبَرَش پیشِ عشق
عشق بُوَد نَقْدِ تورا مُشتری

چون به سَرِ کوچهٔ عشق آمدیم
دل بِشُد و من بِشُدم بر سَری
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۱۶۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۱۶۷
نظرها و حاشیه ها
ناشناس
۱۴۰۰/۱۱/۱۳ ۱۲:۲۸

گوهر بی نظیره پایدار باشد

گوهرین: با سلام و احترام. سپاس از همراهیتان.