۷۶۷ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۳۱۶۴

مَست و خوشی، باده کجا خورده‌یی؟
این مَهِ نو چیست که آوَرْده‌یی؟

ساغَرِ شاهانه گرفتی به کَف
گُلْشِکَرِ نادره پَروَرده‌یی

پَردهٔ ناموسِ کِه خواهی دَرید؟
کافَتِ عقل و اَدَب و پَرده‌یی

می‌شِکُفد از نَظَرَت باغِ دل
ای کِه بهارِ دلِ اَفْسُرده‌یی

آتش در مُلْکِ سُلَیمان زدی
ای که تو موری بِنَیازُرده‌یی

در سَفَر ای شاهِ سَبُک روحِ من
زیرِ قَدَم چَشم و دل اِسْپَرده‌یی

دارد خوبیّ و کَشی‌ بی‌شُمار
رویِ کَسی کِشْ به کَس اِشْمُرده‌یی

بَنده کُنِ هر دلِ آزاده‌یی
زنده کُنِ هر بَدَنِ مُرده‌یی

می‌کُندَت لابه و دَریوزه جان
جانْ بِبَر آن جا که دِلَم بُرده‌یی

جانِ دو صد قَرنْ در انگشتِ توست
چونْت بگویم؟ که تو دَهْ مَرده‌یی

بَسْ کُن تا مُطرب و ساقی شود
آن کِه میْ از باغِ وِیْ اَفْشُرده‌یی
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۱۶۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۱۶۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.