۲۵۶ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۳۱۵۷

آن کِه چون ابر خوانْد کَفِّ تورا
کرد‌ بی‌داد بر خِرَدمَندی

او‌‌‌ هَمی‌گِریَد و‌‌‌ هَمی‌بَخشَد
تو‌‌‌ هَمی‌بَخشی و‌‌‌ هَمی‌خَندی

هَمچو یوسُف، گناهِ تو خوبی‌ست
جُرمِ تو دانش است و خُرسَندی

او چو سِرکه‌‌ست و می‌کُند تُرُشی
دوستْ قَند است و می‌کُند قَندی

چَشمِ مرّیخ دارد آن دشمن
تو چو مَهْ دستِ زُهره می‌بَندی

ای دل، اَنْدَر اصولِ وصلْ گُریز
که بَسی در فِراقْ جان کَندی

قطره‌یی، باز رو سویِ دریا
بِنِگَر تا به پیشِ او چَندی

قوتِ یاقوت گیر از خورشید
تا در اخلاقِ او بِپِیوندی
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۱۵۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۱۵۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.