نکشیدیم شبی سیمبری در بر خویش
دست ماهمچو سبو ماند به زیر سر خویش

نیست پروانه من قابل دلسوزی شمع
مگر ازگرمی پرواز بسوزم پر خویش

گردن شیشه می حکم بیاضی دارد
که کسی از خط پیمانه نپیچد سر خویش

چند مژگان تو بااهل نظر کج بازد؟
هیچ کس تیر نینداخته بر لشکر خویش

نیستی اخگر، ازین پرده نیلی بدر آی
چند در پرده توان بود زخاکستر خویش؟

کشتی خویش به ساحل نتوانی بردن
تادرین بحر فلاخن نکنی لنگر خویش

چون به بیداری ازان روی نظر بردارد؟
آنکه در خواب نهد آینه زیرسرخویش

خبر از مستی سرشار ندارد صائب
هرکه مستانه نزد در دل خم ساغر خویش