چه باک دارد عاشقْ زِ نَنگ و بَدنامی؟
که عشقْ سَلطَنت است و کَمال و خودکامی

پَلَنگِ عشق چه تَرسَد زِ رنگ و بویِ جهان؟
نَهَنگِ فقر چه تَرسَد زِ دوزخ آشامی؟

چگونه باشد عاشقْ زِ مَستیِ آن میْ
که جامْ نیز زِ تیزیش، گُم کُند جامی؟

چه جایِ خاک، که بر کوهْ جُرعه‌یی بَرریخت
هزار عَربَده آوَرْد و شورش و خامی

تو جامِ عشقْ چه دانی، چو شیشه دل باشی؟
تو دامِ عشقْ چه دانی، چو مُرغِ این دامی؟

زِ صافِ بَحْر نگویم، اگر کَفَش بینی
مِثالِ زَیْبَق، بر هیچ کَف نیارامی

مَلول و تیره شُدی، مَر صَفاش را چه گُنَه؟
نَبات را چه جِنایَت، چو سِرکه آشامی؟

که خاک بر سَرِ سِرکا و مَردِ سِرکه فروش
که شَهْدِ صاف نَنوشَد زِ تیره ایّامی

به من نِگَر، که دَرین بَزمْ کمترین عامَم
زِ بی‌خودی نَشِناسَم زِ خاص تا عامی