ای خیالی که به دلْ می‌گُذَری
نی خیالی، نی پَری، نی بَشَری

اثرِ پایِ تو را می‌جویَم
نه زمین و نه فَلَک می‌سِپَری

گَر زِ تو باخَبَرانْ بی‌خَبَرند
نه تو از بی‌خَبَرانْ باخَبَری؟

مونِس و یارِ دلی، یا تو دلی
تو مُقیم نَظَری، یا نَظَری

اَیُّهَا الْخاطِرُ فی مَکْرُمَةٍ
قِفْ زَمانًا بِحِذاءِ الْبَصَرِ

لا تُعَجَّلْ بِمُرورٍ و نَوًی
بَدِّلِ اللَّیْلَ بِضَوْءِ السَّحَرِ

حُسْنُ تَدْبیرِکَ قَدْ صاغَ لَنا
اَلْهَیُولی بِحِسانِ الصُّوَرِ

گَر صُوَر جان و هیولی خِرَد است
عشقِ تو دیگر و تو خود دِگَری

این هَیولی پدرِ صورت‌هاست
ای تو کرده پدران را پدری

نی هَیولایِ همه آبی بود
چه کُند آبْ چو آبش بِبَری

گَر هَیولا و صُوَر جانْ اَفْزاست
دِگَرم عشوه مَدِه، تو دِگَری

از هیولاست صُوَر ریگِ رَوان
ریگ را هَرزه چرا می‌شُمَری؟