چه حَریصی که مرا بی‌خور و بی‌خواب کُنی
دَرکَشی روی و مرا رویْ به مِحْراب کُنی

آب را در دَهَنَم تَلْخ تَر از زَهر کُنی
زَهره‌اَم را بِبَری، در غَمِ خود آب کُنی

سویِ حَج رانی و در بادیه‌اَم قَطْع کُنی
اُشتُر و رَختِ مرا، قِسْمَتِ اَعْراب کُنی

گَهْ بِبَخشی ثَمَر و زَرْعِ مرا خُشک کُنی
گَهْ به بارانْش، هَمی‌سُخرهٔ سیلاب کُنی

چون زِدامِ تو گُریزم، تو به تیرم دوزی
چون سویِ دام رَوَم، دست به مِضْراب کُنی

با اَدَب باشم، گویی که بُرو، مست نه‌یی
بی اَدَب گَردم، تو قصّهٔ آداب کُنی

گَر بِباری تو چو بارانِ کَرَم، بر بامَم
هر دو چَشمَم زِ نَم و قَطره، چو میزاب کُنی

گَهِ عُزلَت تو بگویی که چو رُهبان گشتی
گَهِ صحبُت تو مرا دُشمنِ اَصْحاب کُنی

گَر قَصَب وار نَپیچَم دلِ خود در غَمِ تو
چون قَصَب پیچْ مرا هالِکِ مَهتاب کُنی

در توکُّل تو بگویی که سَبَبْ سُنَّتِ ماست
در تَسَبُّب تو نِکوهیدنِ اَسْباب کُنی

بازِ جان صید کُنی، چَنگُلِ او دَرشِکَنی
تَن شود کَلْبِ مُعَلَّم، تُش بی‌ناب کُنی

زَرگَرِ رنگِ رُخِ ما، چو دُکانی گیرد
لَقَبِ زَرگَرِ ما را همه قُلّاب کُنی

من کِه باشم؟ که به دَرگاهِ تو صُبحِ صادق
هست لَرزان که مَباداش که کَذّاب کُنی

همه را نَفی کُنی، باز دَهی صد چندان
دِیْ دَهیّ و به بهارش همه ایجاب کُنی

بِزَنی گَردنِ اَنْجُمِ تو به تیغِ خورشید
بازشان هم تو فُروزِ رُخِ عُنّاب کُنی

چو خَمُش کرد بگویی که بگو و چو بِگُفت
گویی‌‌اَش پس تو چرا فَتْحِ چُنین باب کُنی