نی، تو شکلی دِگَری، سنگ نباشی تو، زَری
سنگ هم بویْ بَرَد نیز که زیبا گُهَری

دلْ نَهادم که به همسایگی‌اَت خانه کُنم
که بَسی نادر و سَبز و تَر و عالی شَجَری

سَبزه‌ها جُمله دَرین سَبزیِ تو مَحو شوند
من چه گویم؟ که تَریِّ تو نَمانَد به تَری

گرچه چون شیر و شِکَر با همه آمیخته‌یی
هیچ عقلی نَپَذیرد زِتو که زین نَفَری